காகபுசுண்டர் ஞானம் 80-2 ,

“தானென்ற பிரமத்தை யடுத்திடாமல்      தரணியில் தெய்வமடா அனந்த மென்றும்” (24) வரிகளில் சுட்டிக்காட்டி, “முத்தியடா மந்திரத்தை நினைக்கும்போது      மோசமடா மனந்தானும் இரண்டாய்ப் போகும் சக்தியடா மனந்தானே யோக மாகத்      தனித்திருந்து நித்திரையைத் தள்ளி மைந்தா! புத்தியடா பிரமத்திற் புகுந்து கொண்டாற்      பூலோக மெல்லந்தான் பணியு முன்னே; எத்தியே திரியாமற் பிடரி மார்க்கம்      ஏறுகின்ற வாசியுந்தான் கற்பந் தானே” என்று   வாசியோக   மார்க்கத்தை   இறைவனை  அடையும்  மார்க்கமாக அறிமுகப்படுத்துகின்றார். “அறியலாம் மனந்தானே உயிர்தா னாகும்      அண்டத்திற் சேர்ந்திடவே ஆகும் முத்தி பரியேறிச் சவாரியுமே நடத்த லாகும்      பஞ்சமா பாதகங்கள் பறந்தே போகும் விரிவான மனந்தனையும் அணுவ தாக்கி      விட்டகுறை தொட்டகுறை விதியைப் பார்த்துக் குறியான குண்டலியா மண்ட வுச்சி      கூறுகிறேன் முக்கோண நிலைதாமே” (26) என்று  வாசியோகத்தின்  மூலம்  குண்டலி  யோகம்  செய்து இறைவனைக் காணும் மார்க்கத்தைப் போதிக்கின்றார். மேலும், “தாமென்ற உலகத்தில் மனித ரோடே      சஞ்சாரஞ் செய்யாற் றனித்து நில்லே ஓமென்ற ஊண் மிகுந்து உண்டி டாதே      ஓரமாய் வழக்கதனை உரைத்தி டாதே ஆமென்ற அட்சரத்தை மறந்தி டாதே      ஆயாச மாகவுந்தான் திரிந்தி டாதே காமப்பேய் கொண்டவனோ டிணங்கிடாதே      காரணத்தைக் கண்டு விளையாட்டு வாயே” “விளையாடிக் கருநெல்லி பறித்தே உண்ணு      வேகாத தலையாகும் விரும்பிப்பாரு மலையாமல் வொண்சாரை பிடித்தே யுண்ணு      மைந்தனே சாகாக்கா லதுவே யாகும் அலையாமல் சோதியதன் பாலை யுண்ணே      அக்கினியாம் கம்பமடா சுழுமுனை யாச்சுக் கலைநாலு போகிறதை யெட்டிற் சேரு      கபடமற்ற தேகமடா கண்டு பாரே” (28)      இது  மனம்  காமவயப்படாமல்  வாசியோகம் மூலம் குண்டலி எழுப்பி நித்திய தேகம் பெறும் முறையை உபதேசித்தது ஆகும்.      இவர்  கூறும்  இந்த அக்கினி கம்பம் சுழுமுனை நாடியாகும். இதனை, “நேரப்பா நெடுந்தூரம் போகும்போது      நிச்சயமாய்க் கம்பத்தின் நிலையைக் கண்டேன்; வீரப்பா அக்கினி போல் படர்ந்து நிற்கும்      வெளியொன்றுந் தெரியாம லிருக்குந்தானே” என்று  சுழுமுனைக்கு  விளக்கம் தருகின்றார். இந்த சுழுமுனையின் முடிவில் மனோன்மணி வீற்றிருக்கும் நிலையை, “இருக்குமடா எங்குமொன்றாய் அக்கினிக் கம்பம்      என்மகனே கம்பத்தின் நடுவே மைந்தா உருக்கமுடன் பெண்ணரசி யொன்றி நிற்பாள்” (44) என்று கூறுகின்றார்.      வாசியோகமே காயசித்தி உபாயமென்பதை, “சாற்றுகிறே னென்மகனே வாசி நாதா      சத்தியமா யண்டத்திற் செல்லும் போது போற்றுகிற அக்கினியும் பிரவேசித்துப்      புலன்களைந்துஞ் சேர்ந்ததனாற் போத மாகும் மாற்றிலையும் அதிகமடா வுன்றன் தேகம்      மைந்தனே அபுரூப மாகுமப்பா வாற்றியே நிழற் சாய்கை யற்றுப் போகும்      வலுத்ததடா காயசித்தி யாச்சப் பாரே” (55)      இவர்  உலகில்  நிலவும்  சாதி  வேற்றுமையைத்  தம்  பாடல்களில் வெகுவாகக்    கண்டித்துள்ளார்.    குருவைத்   தேர்ந்தெடுப்பதில்   மிக எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும் என்று  கூறும் இவர் போலி குருவானவர் உண்மையான பிரமத்தை அறியாதவர்கள்  என்றும், அவர்கள் வெறும் வேத ரகசியங்களை அறிந்ததினால் மட்டும் மெய்ஞானியராக மாட்டார்கள் என்றும், வெறும் காவியுடையும் யோக தண்டம் என்னும் முககோல் காலில் பாத குறடு இவைகள்  மட்டும்  ஒருவரைக் குருவாக உருவகப்படுத்த இயலாது. இவர்கள் எல்லாம்  ஆணவம்  கொண்ட பிறர் அஞ்சத்தக்க வேடதாரிகள் என்று கூறி, இத்தகைய  குருமார்கள்   பணம்   பறிப்பதிலேயே  குறியாக  இருப்பார்கள் என்பார் காகபுசுண்டர். “குறியென்ற உலகத்தில் குருக்கள் தானும்      கொடிய மறை வேதம் எலாம் கூர்ந்துபார்த்து அறியாமல் பிரமத்தைப் பாராமல்தான்      அகந்தையாய்ப் பெரியோரை அழும்புபேசி விரிவான வேடம் இட்டுக் காவிபூண்டு      வெறும் பிலுக்காய் அலைந்திடுவான் நாயைப் போலே; பரியாச மாகவும் தான் தண்டும் ஏந்திப்      பார்தனிலே குறடு இட்டு நடப்பான் பாரே” “பாரப்பா சீடர்களை அழைப்பான் பாவி  பணம்பறிக்க உபதேசம் பகர்வோம் என்பார்”